WERSJA PREMIUM:


Tu jeste¶:


Menu:




Tabele stron

Teksty LG
Teksty Monastycznej LG
Teksty Liturgia Horarum



 

Internetowa Liturgia Godzin
Wesprzyj rozwój serwisu

 
Die 18 decembris A.D. 2025
Hebdomada III psalterii
Hebdomada III Adventus

Officium lectionis



V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio, et nunc et semper,
et in sæcula sæculórum. Amen. Allelúia.

Omnia supra dicta omittuntur, quando Invitatorium immediate præcedit.


Veni, redémptor géntium,
osténde partum Vírginis;
mirétur omne sæculum:
talis decet partus Deum.

Non ex viríli sémine,
sed mýstico spirámine
Verbum Dei factum est caro
fructúsque ventris flóruit.

Alvus tuméscit Vírginis,
claustrum pudóris pérmanet,
vexílla virtútum micant,
versátur in templo Deus.

Procédat e thálamo suo,
pudóris aula régia,
géminæ gigas substántiæ
alácris ut currat viam.

Æquális ætérno Patri,
carnis tropæo cíngere,
infírma nostri córporis
virtúte firmans pérpeti.

Præsépe iam fulget tuum
luménque nox spirat novum,
quod nulla nox intérpolet
fidéque iugi lúceat.

Sit, Christe, rex piíssime,
tibi Patríque glória
cum Spíritu Paráclito,
in sempitérna sæcula. Amen.


Ant. 1 Intuére, Dómine, et réspice oprróbrium nostrum.

Psalmus 88, 39-53
Lamentatio de ruina domus David
Erexit cornu salutis in domo David (Lc 1, 69)

IV

Tu vero reppulísti et reiecísti, *
irátus es contra christum tuum;
evertísti testaméntum servi tui, *
profanásti in terram diadéma eius.
Destruxísti omnes muros eius, *
posuísti munitiónes eius in ruínas.
Diripuérunt eum omnes transeúntes viam, *
factus est oppróbrium vicínis suis.
Exaltásti déxteram depriméntium eum, *
lætificásti omnes inimícos eius.
Avertísti áciem gládii eius, *
et non es auxiliátus ei in bello.
Finem posuísti splendóri eius, *
et sedem eius in terram collisísti.
Minorásti dies iuventútis eius, *
perfudísti eum confusióne.
Glória Patri, et Fílio, *
et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio, et nunc et semper, *
et in sæcula sæculórum. Amen.

Ant. Intuére, Dómine, et réspice oprróbrium nostrum.

Ant. 2 Ego sum radix et genus David, stella spléndida et matutína.

V

Usquequo, Dómine, abscondéris in finem, *
exardéscet sicut ignis ira tua?
Memoráre quam brevis mea substántia. *
Ad quam vanitátem creásti omnes fílios hóminum?
Quis est homo qui vivet et non vidébit mortem, *
éruet ánimam suam de manu ínferi?
Ubi sunt misericórdiæ tuæ antíquæ, Dómine, *
sicut iurásti David in veritáte tua?
Memor esto, Dómine, oppróbrii servórum tuórum, *
quod contínui in sinu meo, multárum géntium,
quo exprobravérunt inimíci tui, Dómine, *
quo exprobravérunt vestígia christi tui.
Benedíctus Dóminus in ætérnum. *
Fiat, fiat.
Glória Patri, et Fílio, *
et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio, et nunc et semper, *
et in sæcula sæculórum. Amen.

Ant. Ego sum radix et genus David, stella spléndida et matutína.

Ant. 3 Anni nostri sicut herba tránseunt: a sæculo tu es, Deus.

Psalmus 89
Sit splendor Domini super nos
Unus dies apud Dominum sicut mille anni, et mille anni sicut dies unus (2 Petr 3, 8)

Dómine, refúgium factus es nobis *
a generatióne in generatiónem.
Priúsquam montes nasceréntur †
aut gignerétur terra et orbis, *
a sæculo et usque in sæculum tu es Deus.
Redúcis hóminem in púlverem; *
et dixísti: "Revertímini, fílii hóminum".
Quóniam mille anni ante óculos tuos tamquam dies hestérna quæ prætériit, *
et custódia in nocte.
Perfúndis eos somno, *
erunt mane sicut herba succréscens:
mane floret et crescit, *
véspere décidit et aréscit.
Quia defécimus in ira tua, *
et in furóre tuo turbáti sumus.
Posuísti iniquitátes nostras in conspéctu tuo, *
occúlta nostra in illuminatióne vultus tui.
Quóniam omnes dies nostri evanuérunt in ira tua, *
consúmpsimus ut suspírium annos nostros.
Dies annórum nostrórum sunt septuagínta anni, *
aut in valéntibus octogínta anni,
et maior pars eórum labor et dolor, *
quóniam cito tránseunt, et avolámus.
Quis novit potestátem iræ tuæ, *
et secúndum timórem tuum indignatiónem tuam?
Dinumeráre dies nostros sic doce nos, *
ut inducámus cor ad sapiéntiam.
Convértere, Dómine, úsquequo? *
Et deprecábilis esto super servos tuos.
Reple nos mane misericórdia tua, *
et exsultábimus et delectábimur ómnibus diébus nostris.
Lætífica nos pro diébus quibus nos humiliásti, *
pro annis quibus vídimus mala.
Appáreat servis tuis opus tuum, *
et decor tuus fíliis eórum.
Et sit splendor Dómini Dei nostri super nos, †
et ópera mánuum nostrárum confírma super nos, *
et opus mánuum nostrárum confírma.
Glória Patri, et Fílio, *
et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio, et nunc et semper, *
et in sæcula sæculórum. Amen.

Ant. Anni nostri sicut herba tránseunt: a sæculo tu es, Deus.

V. Respícite et leváte cápita vestra.
R. Quóniam appropínquat redémptio vestra.



De libro Isaíæ prophétæ
46, 1-13

Dominus idolis Babylonis opponitur

Confráctus est Bel, contrítus est Nabo. Facta sunt simulácra eórum béstiis et iuméntis, ónera vestra gravi póndere usque ad lassitúdinem. Contabuérunt et contríta sunt simul; non potuérunt salváre portántem, et ánima eórum in captivitátem ibit.
"Audíte me, domus Iacob, et omne resíduum domus Israel, qui portámini a meo útero, qui gestámini a mea vulva. Usque ad senéctam ego ipse et usque ad canos ego portábo; ego feci et ego feram, ego portábo et salvábo".
Cui assimilástis me, et adæquástis, et comparástis me, et fecístis símilem? Qui confértis aurum de sácculo, et argéntum statéra ponderátis, conducéntes auríficem ut fáciat deum, et prócidunt et adórant. Portant illum in úmeris gestántes et ponéntes in loco suo; et stabit ac de loco suo non movébitur, sed et cum clamáverint ad eum non áudiet: de tribulatióne non salvábit eos.
Mementóte istud et confundámini; redíte prævaricatóres ad cor. Recordámini prióris sæculi, quóniam ego sum Deus, et non est ultra Deus, nec est símilis mei.
Annúntians ab exórdio novíssimum, et ab inítio quæ necdum facta sunt, dicens: "Consílium meum stabit, et omnis volúntas mea fiet". Vocans ab oriénte avem, et de terra longínqua virum voluntátis meæ; et locútus sum et addúcam illud: creávi et fáciam illud.
Audíte me, duro corde, qui longe estis a iustítia. Prope feci iustítiam meam, non elongábitur; et salus mea non morábitur: dabo in Sion salútem, et in Israel glóriam meam.


Is 46, 12. 13

R. Audíte me, duri corde, qui longe estis a iustítia: * Dabo in Sion salútem, et Israéli glóriam meam.
V. Prope feci iustítiam meam, non elongábitur, et salus mea non morábitur. R. Dabo in Sion salútem, et in Israel glóriam meam.



Ex Epístola ad Diognétum
(Cap. 8, 5 - 9, 6: Funk 1, 325-327)

Deus caritatem suam per Filium revelavit

Hóminum quisquam nec vidit Deum nec notum fecit, sed ipse sese osténdit. Osténdit se autem per fidem, cui soli Deum vidére concéssum est. Nam Dóminus et ópifex ómnium Deus, qui ómnia fecit et suo quæque órdine dispósuit, non solum hóminum amans fuit, sed étiam pátiens. Erat autem semper talis et est et erit, benígnus et bonus et iræ expers et verax, et quidem solus bonus est; postquam autem mente concépit magnum áliquid et ineffábile, communicávit cum solo Fílio.
Quámdiu ígitur in occúlto retinébat et custodiébat sápiens suum consílium, neglégere nos et non curáre videbátur; postquam vero per diléctum Fílium revelávit et patefécit quæ inde ab inítio erant præparáta, ómnia simul præbuit nobis, et frui suis benefíciis et vidére et intellégere, quæ quis nostrum umquam exspectásset?
Postquam ígitur ómnia iam apud se cum Fílio dispósuit, usque ad supérius tempus sivit nos secúndum arbítrium nostrum inordinátis mótibus ferri, voluptátibus et cupiditátibus a recta via abdúctos; non quod ullo modo gaudéret peccátis nostris, sed ea tólerans, neque quod illud iniquitátis tempus approbáret, sed præsens tempus iustítiæ creans, ut cum illo témpore convícti essémus e própriis opéribus indígni esse vita, nunc Dei benígnitas nos ea dignarétur, et, cum maniféstum fecissémus, ex eo, quod in nobis est, nos non posse íngredi in regnum Dei, poténtia Dei id posse nobis darétur.
Cum autem compléta esset iniustítia nostra et plene maniféstum factum esset, mercédem eius supplícium et mortem imminére, advenissétque tempus, quod Deus præstitúerat ad suam deínceps benignitátem ac poténtiam declarándam (o imménsam humanitátem et caritátem Dei!), nos ódio non hábuit neque reiécit neque ultus est, sed patiénter tulit, sustínuit, míserans ipse peccáta nostra suscépit, próprium ipse Fílium dedit prétium redemptiónis pro nobis, sanctum pro iníquis, mali expértem pro malis, iustum pro iniústis, incorruptíbilem pro corruptibílibus, immortálem pro mortálibus. Quid enim áliud peccáta nostra pótuit tégere quam illíus iustítia? In quo álio iníqui nos et ímpii iustificári potúimus quam in solo Fílio Dei?
O dulcem permutatiónem, o impervestigábilem institutiónem, o inexspectáta benefícia: ut iníquitas quidem multórum abscondátur in uno iusto, iustítia autem uníus multos iniústos iustíficet!


Act 4, 12; Is 9, 6

R. Non est in álio áliquo salus; * Nec enim áliud nomen est sub cælo datum homínibus, in quo opórtet nos salvos fíeri.
V. Vocábitur nomen eius admirábilis Consiliárius, Deus fortis, Pater æternitátis, Princeps pacis. R. Nec enim áliud nomen est sub cælo datum homínibus, in quo opórtet nos salvos fíeri.



Orémus. Concéde, quæsumus, omnípotens Deus, ut, qui sub peccáti iugo ex vetústa servitúte deprímimur, exspectáta Unigéniti tui nova nativitáte liberémur. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sæcula sæculórum. Amen.


Saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

V. Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.



 Based on LITURGIA HORARUM IUXTA RITUM ROMANUM (editio typica)