17 stycznia 1961 roku, po piętnastu latach trudów, Marcel Denis zaginął na zawsze. W tych czasach i miejscu zaginięcie nie było czymś rzadkim; wszystkiego można było się spodziewać, zwłaszcza najgorszego. Kiedy odwróciliście się na końcu ścieżki, nikt, nawet wy sami, nie wiedział, gdzie ani kiedy dotrzecie, tak wiele było niepewności. Odległości są bardzo duże, drogi wyboiste, nieposkromione rzeki trzeba pokonywać brodem i wpław. Na horyzoncie nie ma ani drogowskazów, ani poczty, ani listonosza, ani telefonu, ani lekarza, ani policjanta. Nic poza bujną, bezwzględną, surową do granic możliwości i obojętną wobec wszystkich przyrodą. W oddali kilka wiosek z ryżowymi przesiekami, mała wysepka w ciemnym lesie, wrogim ludziom, ponieważ jest królestwem złych duchów i dzikich zwierząt. Bez maczety lub chroniących amuletów samemu się tam nie idzie, bowiem można liczyć jedynie na siebie i na niebiosa.

Przez wszystkie lata, które Marcel spędził w Laosie, w Indochinach toczyła się pamiętna wojna. Olbrzymie przestrzenie ziemskie przemierzały na przemian wojska rządowe lub rewolucyjne, ale ani jednym, ani drugim nie udało się narzucić swych praw. Po przejściu jednych i drugich mogliście wpaść w zasadzkę, natknąć się na potyczkę lub strzelaninę. Na podstawie kierunku, w którym szliście, można było was oskarżyć o zdradę lub szpiegowanie. Temu wszystkiemu towarzyszyły grabieże, podżegania do donoszenia, pociągające za sobą represje, a także krwawe zemsty. W takim środowisku codziennie żyli misjonarze, którym towarzyszyło niewzruszone przekonanie, że w zwyczajnym świecie wypełniają jedynie swoje obowiązki. Zaśmialiby się wam w twarz, gdybyście uważali ich za bohaterów, chociaż każdy z nich mógłby wam opowiedzieć wiele groteskowych lub tragicznych przygód, jakie się im przydarzyły.

Prawdziwy przykład dali ci, którzy nie wrócili! Tylko na samej misji Thakhek, niedaleko Marcela i w tych czasach, w 1954 roku z wyczerpania od przymusowej pracy zmarł ojciec Malo, w 1959 roku zabito ojca Dubroux, w 1961 zaginął ojciec Tenaud, a w 1968 zabito ojca Galana. Umieszczono ich na długiej liście katalogu męczenników w sali męczenników z ulicy du Bac.

17 kwietnia 1961 roku rano Marcel, przebywając w Thakhek, dowiedział się, że wiosce Phon-Sa-at, oddalonej około 30 kilometrów, grozili Wietnamczycy, którzy w swoim sektorze opanowali już cały region wschodni. Zostawił tam swego katechistę Unla i jego rodzinę. Uznał, że koniecznie musi tam pójść, aby ich chronić i na siebie wziąć wszystkie zarzuty, aby rewolucjoniści nie podnieśli ich wobec odpowiedzialnego za małą wspólnotę chrześcijańską. Doskonale był poinformowany, na jakie niebezpieczeństwo się naraża, wiedział, że zostanie uznany za wroga ludu, sługusa imperializmu, szpiega kolonializmu i winnego innych tego rodzaju zbrodni. Niewiele wiedział o tym, jak Wietnamczycy podchodzili do praw człowieka, godności i życia tych, którzy nie byli po ich stronie. Wyruszył jednak, aby odeprzeć ciosy i na siebie ściągnąć wysuwane oskarżenia. Kilka dni wcześniej, wraz z grupą z Thakhek, mieliśmy spotkanie poświęcone refleksji i modlitwie. Ponownie uzgodniliśmy zasady postępowania, aby stawić czoła posuwającym się i cofającym się oddziałom. Odpowiedź podsuwała nam Ewangelia: misjonarz jest dobrym pasterzem, a nie najemnikiem. Dobry Pasterz nie ucieka w obliczu niebezpieczeństwa. Oddaje swe życie za owce. Marcel znał Ewangelię i wyruszył, nie oglądając się za siebie.

Bez wątpienia nigdy nie poznamy prawdy o ostatnich dniach upokorzeń lub cierpień, które musiał znosić. Ostatnie godne zaufania świadectwo pochodzi od jego katechisty Unla, który widział, jak kierując swoim jeepem opuszczał Phon-Sa-at w otoczeniu strażników, którzy nie potrafili prowadzić. Unla później nam powiedział, że nie wyglądali na złych. Pozwolili mu wrócić do siebie, aby zabrać swój brewiarz, a ojciec skorzystał z tej okazji, aby bez cienia dwuznaczności nam powiedzieć: "Z Bogiem. Zobaczymy się w niebie".