K. † Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu.
W. Panie, pośpiesz ku ratunkowi memu.
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze,
i na wieki wieków. Amen. Alleluja.
Powyższe teksty opuszcza się, jeśli tę Godzinę poprzedza Wezwanie.
1 Słowo zrodzone przed światłem
I blasku Ojca jasności,
Panie i Stwórco wszystkiego,
Czekamy z wiarą na Ciebie.
2 Ty, który w łonie Dziewicy
Poczęty z Ducha zostałeś,
Przyjdź po raz drugi na ziemię
I okaż swoją potęgę.
3 Bądź dla nas Nowym Przymierzem,
Pojednaj z Ojcem grzeszników,
Twoim pokojem nas obdarz
I rozpal serca miłością.
4 Kiedy zabłyśnie na niebie
Twojego sądu zapowiedź,
Wspomnij na gwiazdę promienną,
Co ludziom łaskę wieściła.
5 Tobie, którego pragniemy
I przyzywamy z ufnością,
Z Ojcem i Duchem Najświętszym
Niech będzie chwała na wieki. Amen.
1 Słowo zrodzone przez Ojca
I blasku Jego światłości,
Twoje wcielenie, o Chryste,
Wstrzymało świat przed zagładą.
2 Teraz więc serca rozjaśnij
I zapal swoją miłością,
Abyśmy wolni od grzechu
Sławili Ciebie z weselem.
3 Kiedy zaś przyjdziesz powtórnie,
By sądzić ludzkie sumienia,
Wtedy potępisz przewrotnych,
A dobrym dasz królowanie.
4 Nie karz nas wieczną Otchłanią
Za ogrom win popełnionych,
Ale nam otwórz niebiosa
I obdarz pełnią radości.
5 Chryste, nasz Królu łagodny,
Niech Tobie z Ojcem i Duchem
Będzie podzięka i chwała
Przez całą wieczność bez kresu. Amen.
1 ant.
Nie karć mnie, Panie, * w Twoim gniewie. †
Psalm 38
Błaganie nieszczęśliwego grzesznika
Wszyscy znajomi Jezusa stali z daleka (Łk 23, 49)
I
Nie karć mnie, Panie, w Twoim gniewie *
† ani mnie nie karz w swej zapalczywości.
Utkwiły bowiem we mnie strzały Twoje *
i Twoja ręka zaciążyła nade mną.
Z powodu Twego gniewu nic nie ma zdrowego w mym ciele, *
nic nietkniętego w kościach na skutek grzechu mojego.
Bo winy moje przerosły moją głowę *
i przygniatają mnie ciężkim brzemieniem.
Chwała Ojcu i Synowi, *
i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze, *
i na wieki wieków. Amen.
Ant.
Nie karć mnie, Panie, w Twoim gniewie.
2 ant.
Znasz, Panie, * wszystkie me pragnienia.
II
Moje rany cuchną i ropieją *
z powodu mojego szaleństwa.
Przybity i zgarbiony, *
przez cały dzień chodzę smutny.
Bo ogień trawi lędźwie moje *
i w moim ciele nic nie ma zdrowego.
Złamany i bardzo wyczerpany *
jęczę, bo drży moje serce.
Znasz, Panie, wszystkie me pragnienia *
i jęk mój nie skryje się przed Tobą.
Trzepocze się we mnie serce i z sił opadłem, *
i nawet gaśnie światło moich oczu.
Stronią od mej choroby sąsiedzi i przyjaciele, *
a moi bliscy trzymają się z daleka.
Ci, którzy czyhają na me życie, zastawiają sidła, †
pragną mojej zguby, którzy źle mi życzą *
i przez dzień cały obmyślają podstępy.
Chwała Ojcu i Synowi, *
i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze, *
i na wieki wieków. Amen.
Ant.
Znasz, Panie, wszystkie me pragnienia.
3 ant.
Wyznaję Tobie moją winę, * nie opuszczaj mnie, Panie, zbawienie moje.
III
A ja nie słucham, tak jak człowiek głuchy, *
jestem jak niemy, co ust nie otwiera.
Stałem się jak człowiek, który nie słyszy *
i brak mu w ustach odpowiedzi.
Bo Tobie ufam, Panie, *
Ty, Panie, Boże mój, odpowiesz.
Mówię bowiem: "Niech się ze mnie nie cieszą, *
gdy chwieje się ma noga, niech się nade mnie nie wynoszą",
Bo jestem bardzo bliski upadku, *
a ból mój zawsze jest przy mnie.
Ja przecież wyznaję moją winę, *
a grzech mój przejmuje mnie trwogą.
Silni są ci, którzy są mi przeciwni bez powodu, *
i liczni, którzy mnie niesłusznie nienawidzą.
Ci, którzy za dobro złem odpłacają, *
za to mi grożą, że za dobrem idę.
Panie, Ty mnie nie opuszczaj, *
Boże mój, nie oddalaj się ode mnie!
Śpiesz mi na pomoc, *
Panie, zbawienie moje.
Chwała Ojcu i Synowi, *
i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze, *
i na wieki wieków. Amen.
Ant.
Wyznaję Tobie moją winę, / nie opuszczaj mnie, Panie, zbawienie moje.
K.
Panie, niech zstąpi na mnie Twoja łaska.
W.
Twoje zbawienie według Twej obietnicy.
Jeżeli poniżej nie wyświetliły się teksty czytań i Te Deum, kliknij tutaj i przeładuj tę stronę (dotyczy głównie użytkowników urządzeń mobilnych).
Z Księgi proroka Izajasza
|
27, 1-13
|
Winnica Pańska znów uprawiana
W ów dzień Pan ukarze swym mieczem, twardym, wielkim i mocnym, Lewiatana, węża płochliwego, Lewiatana, węża zwiniętego; zabije też potwora morskiego.
W ów dzień powiedzą: "Winnica to urocza! Śpiewajcie o niej!" Ja, Pan, jestem jej stróżem; podlewam ją co chwila, by jej nic złego nie spotkało, strzegę jej w dzień i w nocy.
Nie czuję gniewu. Niech Mi ktoś posieje ciernie i głogi, wypowiem mu wojnę, spalę je wszystkie razem! Albo raczej niech się trzyma mojej opieki i zawrze pokój ze Mną, pokój ze Mną niech zawrze!
W przyszłości Jakub zapuści korzenie, Izrael rozkwitnie i rozrośnie się, i napełni powierzchnię ziemi owocami. Czyż uderzył On w niego tak, jak w jego katów? Czy zabił, jak pozabijał jego zabójców? Wygnaniem, zsyłką wziął odwet na mieście; przepędził je swoim gwałtownym podmuchem, jakby w dzień wschodniego wiatru.
Toteż wina Jakuba przez to będzie zmazana; i ten będzie cały owoc usunięcia jego grzechu: wszystkie kamienie ołtarza przeznaczy on na pokruszenie jak kamienie wapienne. Nie będą stać już aszery ani stele słoneczne, ponieważ warowne miasto stanie się pustkowiem, siedzibą wyludnioną i jak pustynia opustoszałą. Tam pasać się będzie stado cieląt, tam kłaść się i skubać jego gałązki. Gdy jego gałęzie uschną, zostaną odłamane; przyjdą kobiety i spalą je. Bo jest to naród nierozumny. Dlatego nie zmiłuje się nad nim jego Stwórca ani mu Stworzyciel jego nie okaże litości.
Stanie się w ów dzień, że Pan wymłóci kłosy - od Rzeki aż do Potoku Egipskiego; i wy, synowie Izraela, wszyscy co do jednego zostaniecie zebrani.
W ów dzień zagrają na wielkiej trąbie, i wtedy przyjdą zagubieni w kraju Asyrii i rozproszeni po kraju egipskim, i uwielbią Pana na świętej górze, w Jeruzalem.
|
Z Księgi proroka Izajasza
|
27, 1-13
|
Winnica Pańska znów uprawiana
W ów dzień Pan ukarze swym mieczem, twardym, wielkim i mocnym, Lewiatana, węża płochliwego, Lewiatana, węża krętego; zabije też potwora morskiego.
W ów dzień powiedzą: "Urocza winnica! Śpiewajcie o niej!" Ja, Pan, jestem jej stróżem; podlewam ją co chwila, by jej co złego nie spotkało, strzegę jej w dzień i w nocy.
Nie czuję gniewu. Jeśli w niej będą ciernie i głogi, wypowiem im wojnę, spalę je wszystkie razem! Albo raczej niech się uchwyci mojej opieki, niech zawrze pokój ze Mną, pokój ze Mną niech zawrze!
W przyszłości Jakub się zakorzeni, Izrael zakwitnie i rozrośnie się, i napełni owocami powierzchnię ziemi. Czyż Pan uderzył go tak, jak uderzył jego katów? Czy zabił, jak pozabijał jego zabójców? Wygnaniem, zsyłką wywarł odwet na mieście. Przepędził je swym gwałtownym podmuchem jak w dzień wschodniego wiatru.
Dlatego wina Jakuba będzie wymazana i taki będzie cały owoc zniszczenia jego grzechu: że przeznaczy on wszystkie kamienie z ołtarza jako kamienie wapienne do pokruszenia. Nie będą już stać aszery ni stele słoneczne. Bo miasto warowne stanie się pustkowiem, siedzibą wyludnioną i opustoszałą jak pustynia. Tam stado cieląt będzie się pasać i kłaść się, i skubać jego gałązki. Odłamią się, uschnąwszy, jego gałęzie; przyjdą kobiety i je podpalą. Bo jest to naród nierozumny. Dlatego nie zmiłuje się nad nim jego Stwórca ani mu Stworzyciel nie okaże litości.
Stanie się w ów dzień, że Pan wymłóci kłosy od Rzeki aż do Potoku Egipskiego, i wy, synowie Izraela, wszyscy co do jednego będziecie zgromadzeni.
W ów dzień zadmą w wielką trąbę i wtedy przyjdą zagubieni w kraju Asyrii i rozproszeni po kraju egipskim. I uwielbią Pana na świętej górze w Jeruzalem.
|
|
|
por. Mt 24, 31; Iz 27, 13
|
W.
Pan pośle aniołów † z trąbą o głosie potężnym. * Aniołowie zgromadzą Jego wybranych z czterech stron świata, / od jednego krańca nieba aż do drugiego.
K.
Przyjdą i uwielbią Pana na świętej górze w Jeruzalem. W. Aniołowie zgromadzą Jego wybranych z czterech stron świata, / od jednego krańca nieba aż do drugiego.
Z dzieła Gerhoha z Reichersburga, kanonika regularnego, O budowie Bożej
(PL 194, 1257-1265, cap. 25. 26)
Biskupi niech będą nauczycielami duchownych,
prowadzących życie wspólne
Życie wspólne zakonników czynnych i kontemplacyjnych do tego stopnia łączy się w budowaniu niebieskiego Jeruzalem, że Chrystus, jako jego budowniczy, słusznie w Ewangelii został nazwany synem rzemieślnika. On bowiem i obecnie wykonuje prace rzemieślnika, obiecaną swojemu Kościołowi, co potwierdza się za naszych dni w wielu Kościołach. Przedziwny ten rzemieślnik tak przemawia do Kościoła, swojej Oblubienicy, swojego miasta świętego, przez usta Izajasza proroka: "Obrócę rękę na ciebie, wypalę do czysta twoją rudę i usunę cały twój ołów. Przywrócę twoich sędziów jak dawniej i twoich doradców jak na początku. Wówczas cię nazwą: Miasto Sprawiedliwości, Gród Wierny".
Czy rzemieślnik ten nie zaczął już wypełniać tego proroctwa w Kościele w Salzburgu? Aby usunąć zeń wszelką rdzę, zaczął oczyszczać tamtejszych Kaniników Regularnych w swoim piecu hutniczym. Odtąd już nie miało tu być innych sędziów i doradców, jak tylko spośród tych, których sposób życia był taki, jak dawniej sposób życia biskupów i ich doradców.
Boski rzemieślnik pracuje także w Rzymie w patriarchacie na Lateranie; dzięki Niemu zakwitło tam znowu życie kanonicze. I szybko odchodzi z niego wszelka rdza, ponieważ stale oczyszczane jest w piecu probierczym, podobnym do tego, który kiedyś żarzył się w Babilonie.
Jeśli w Stolicy Apostolskiej zjawiliby się głosiciele życia apostolskiego i obrońcy odstępstwa - to jak myślisz: którzy odniosą triumf? Czyż nie ci, którym sprzyjać będzie św. Piotr?
Należy przeto pytać nie tylko św. Piotra, ale również każdego doktora katolickiego, co sądzi o życiu kapłańskim, aby każdy, kto nie chce być w niezgodzie z Kościołem Rzymskim, przyjął jego osąd. Powiedz, Piotrze, co sądzisz? - "Starszych - mówi - proszę, jako również starszy: paście trzodę, która jest u was". Nie mówi: "Idźcie za królem w orszaku rycerskim", ale: "Paście trzodę, która jest przy was". Opisując zaś życie pasterzy, tak ich poucza: "Nie wynoście się nad kler, ale stańcie się wzorem trzody". Zacytował kiedyś te słowa św. Grzegorz, papież, kiedy zabronił św. Augustynowi, biskupowi Anglii, żyć w odosobnieniu od swojego kleru, aby nie wydawało się, że biskup żyjący z dala od swego kleru, wynosi się nad niego.
O świętości papieża, który chciał mieć wszystkich takimi, jakim sam był. Jego ręka była naprawdę wspólnym skarbcem dla wszystkich potrzebujących, ponieważ zbierał nie dla siebie, ale dla nich. Nie dałoby się nikogo powstrzymać od złożenia wszystkiego u stóp tego papieża, bo on, sam ubogi, służył ubogim, a w pałacu apostolskim prowadził życie surowe jak w klasztorze, nie panosząc się nad klerem, ale służąc jako wzór dla trzody. Jeżeli tak będą postępować biskupi, będą nie tylko towarzyszami tych, którzy żyją wspólnie, ale także mistrzami życia wedle reguły. Nie będą żyli w odosobnieniu od swoich duchownych, ale, nie mogąc uczestniczyć we wszystkim w ich życiu klasztornym, sprowadzą do siebie najlepszych z klasztoru, traktując z nimi o regule, a nie o sprawach ciała.
|
|
|
Pwt 2, 7; 8, 5
|
W.
Błogosławił ci w sprawach rąk twoich, opiekował się twoją wędrówką, po wielkiej pustyni. * Mieszkając z tobą Pan Bóg twój.
K.
Jak wychowuje ojciec swojego syna, tak wychowuje ciebie. W. Mieszkając z tobą Pan Bóg twój.
Módlmy się.
Boże, Tyś w błogosławionym Hartmanie dał swojemu Kościołowi przykład troski o życie wspólne kleru i wzór dobrego pasterza; † udziel nam łaskawie, abyśmy za jego pośrednictwem mogli osiągnąć świętość * i razem z powierzoną nam trzodą przebywać na wiecznych Twoich pastwiskach.
Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Następnie, przynajmniej w oficjum odprawianym wspólnie, dodaje się:
K. Błogosławmy Panu.
W. Bogu niech będą dzięki.
|
|
