Wczoraj, w niedzielę, kiedy szłam schodami na górny chór na śpiewaną mszę św. i pogrążona byłam w skupieniu, ale bez zatrzymywania się na jakiejś szczególnej myśli, wyraźnie usłyszałam w moim wnętrzu następujące słowa: "Moją rozkoszą jest przebywać pośród synów ludzkich". Słowa te wywarły na mnie wielkie wrażenie i zrozumiałam, że tym razem nie były one przeznaczone dla mnie; były natomiast rodzajem prośby, z jaką Pan zwracał się do mnie, abym ofiarowała się Jemu całkowicie, by w ten sposób dać Mu dusze, których On tak bardzo pragnie. Zobaczyłam wyraźnie, choć nie wiem, jakim sposobem, że dusza, która się uświęca, skutecznie pociąga innych do Boga. Wszystko to poruszyło mnie tak głęboko, że mimo mojej nędzy całą duszą ofiarowałam się Panu na wszelkie cierpienia ciała i duszy. Miałam przekonanie, że to ofiarowanie się było czymś dobrym, jednak najważniejsze było moje całkowite i zupełne zdanie się na wolę Bożą, aby On mógł uczynić ze mną to, co zechce, i abym w jednakowy sposób przyjęła i ból, i radość. Zrozumiałam także, że tym, co Go zadowala, nie jest wielka ofiara, ale dokładne i z miłością wypełnianie Jego woli w najmniejszych drobiazgach. Dzięki temu pojęłam wiele spraw, których nie umiem wypowiedzieć, i odczułam, jak pragnę być bardzo wrażliwa na wypełnianie Jego woli, abym przez to czyniła wielkie postępy w oddaniu się Jemu i w miłości do Niego.

Ofiarowałam się w taki sposób, że niczego nie wykluczałam, nawet piekła, jeśliby tam można było miłować Pana, a zarazem wiem, że jestem przecież tak małoduszna. Lecz jestem pewna, że Pan temu zaradzi, ja zaś nie mogę nic więcej, jak tylko oddać się Jemu z całą moją nędzą. I na nowo zaczęłam odczuwać wielkie pragnienie oddania się Jemu za dusze innych; czułam też, jak bardzo z tego powodu chcę być Mu wierna. Gdy zastanawiałam się nad tym, co On uczynił dla tych dusz, wydało mi się, że mówił do mnie, iż On nie może dla nich już nic więcej uczynić, jednak przeze mnie mógłby. Kiedy odczuwałam to Jego nieskończone pragnienie zbawiania dusz, stało się dla mnie czymś jasnym, jak straszną jest rzeczą nie oddać się Bogu, aby On mógł dokonywać w duszy swojego dzieła we wszystkim i sprawiać, by ona w ten sposób, mimo swej nędzy, przynosiła obfite owoce, których On pragnie. Coraz bardziej staje się oczywistym dla mojej duszy, że nie ma żadnego znaczenia to, co mnie dotyczy, lecz ważne jest tylko to, aby Pan został uwielbiony.

Jakim to skarbem obdarzył mnie Pan, dając mi życie w Karmelu! Wszystko w nim urządzone jest z wielką prostotą, lecz w taki sposób, że żyjąc nim w pełni, wszystkiego można dokonać. Jakże możemy żyć w domu Dziewicy i sprawiać wraz z Nią radość Panu, jeśli nie naśladując Ją - jak tego pragnęła Święta Matka? Zrozumiałam, że przykład Maryi jest drogą dla karmelitanki i pojęłam, jak powinnyśmy się na niej upokarzać, być prawdziwie ubogimi, ofiarnymi, pokornymi, być niczym. Uświadomiłam sobie bardzo głęboko, że Jezus przez swoje życie daje nam nieustannie przykłady ofiar, upokorzeń, umniejszania się - a my tego nie rozumiemy. Odczułam Jego miłosierdzie i żarliwość o dusze, które podążają tą drogą, i zrozumiałam, że tu właśnie znajduje się moc, która dzięki Jego miłosierdziu podtrzymuje nasze życie. I że na tej drodze, dzięki Jego łasce, mogłam Go naśladować z większą łatwością niż inni, mimo iż jestem tak uboga we wszystkim. Zrozumiałam także, iż wiele oświeceń, jakich mi Pan udzielił, nie było tylko dla mnie, lecz otrzymałam je po to, abym dzięki nim mogła kierować moimi siostrami. Jedyne, co czynię, to to, że bardzo wiele razy w ciągu dnia mówię do Pana, iż chcę żyć tylko dla Niego, aby miłować Go i sprawiać Mu radość, i że chcę tego wszystkiego, czego On chce, i tak, jak On chce.