|
Czytelnia
7 listopada
Błogosławiona Helena Enselmini, dziewica
Helena urodziła się w 1207 roku w Padwie. Pochodziła z arystokratycznej rodziny. Była wychowywana w myśl zasad religijnych i zgodnie z ideałami najczystszej cnoty. Kiedy postanowiła wstąpić do zakonu, jej rodzina nie tylko się nie sprzeciwiała, ale wyraziła radość z tej decyzji. W wieku 12-13 lat Helena Enselmini wstąpiła do zakonu Ubogich Panien (klarysek) w Arcella. Według tradycji była jedną z pierwszych klarysek i znała osobiście św. Franciszka. To on miał jej osobiście wręczyć habit zakonny. Była też świadkiem cudów, jakich dokonywał św. Antoni z Padwy - co być może przygotowało ją na jej własne wyzwania duchowe.
Na początku życia zakonnego była uśmiechnięta i radosna, pomimo skrajnego ubóstwa, w jakim żyła. Później jednak dosięgła jej ciemność: nie tylko cielesna, spowodowana chorobą, ale także duchowa, spowodowana wątpliwościami. Po jakimś czasie udało jej się jednak odzyskać spokój i pewność, że jej losami kieruje Opatrzność.
Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Męki Pańskiej. Wskutek ciężkiej choroby straciła w 1230 roku mowę, wzrok i możność poruszania się. Przeżyła tak następnych kilkanaście lat. Jej przewodnikiem duchowym był św. Antoni, który umacniał ją w cierpliwości i wierze, będąc także po prostu jej przyjacielem.
Helena miała dar wizji i kontemplacji. W ciągu ostatnich miesięcy życia nie przyjmowała pokarmów innych niż Najświętszy Sakrament.
Zmarła 4 listopada 1242 roku w Arcelli. Jej grób znajduje się w kościele św. Zofii w Padwie, gdzie przeniesiono jej relikwie w roku 1509. Papież Innocenty XII ogłosił ją błogosławioną w 1695 roku.
|
|
Ostatnia aktualizacja: 14.10.2024

Ponadto dziś także w Martyrologium:
We Florencji - bł. Antoniego Baldinucci. Syn pisarza i historyka sztuki, wcześnie wstąpił do jezuitów. Z uwagi na słabe zdrowie kilka razy zmuszony był przerwać studia. Mimo to od roku 1695 aż po śmierć niestrudzenie pracował jako misjonarz ludowy w okolicach Frascati i Viterbo. Wykład wiary łączył z procesjami pokutnymi i nabożeństwami do Matki Najświętszej, Ucieczki grzeszników. Jej obraz stale woził ze sobą. Prowadził także rekolekcje dla kapłanów i zakładał stowarzyszenia religijne, zwłaszcza sodalicje mariańskie. Zmarł w Pofi w roku 1717. Ciało przeniesiono do Florencji.
W Vicobellignano, we Włoszech - bł. Wincentego Grossi, założyciela sióstr-córek oratorium. W roku 1869 został kapłanem i odtąd pracował na najtrudniejszych placówkach, które mu kolejno powierzano. Dla zorganizowania pomocy w pracy parafialnej założył zgromadzenie, wspomniane przed chwilą. Zmarł w roku 1917. Beatyfikował go w roku 1975 Paweł VI.
oraz:
bł. Achillesa, biskupa (+ 312); św. Florencjusza ze Strasburga, biskupa (+ ok. 600); św. Herkulana z Perugii, biskupa i męczennika (+ ok. 549); świętych męczenników Hierona, Nikandra i Hezychiusza (+ III w.); świętych męczenników Melazypa, Antoniego i Karyny (+ IV w.); bł. Piotra z Ruffii, męczennika (+ 1365); św. Prosdocyma, biskupa (+ III w.); św. Rufusa, biskupa (+ IV w.) |

|