Okres dziecięctwa, którego nie odrzucił majestat Syna Bożego, przeszedł z biegiem lat w pełną dojrzałość męża, a wraz z męką i chwałą zmartwychwstania minęło i Jego życie, którego poniżenie przyjął dla nas. Jednakże dzisiejsza uroczystość uobecnia nam świętą tajemnicę przyjścia na świat Jezusa zrodzonego z Maryi Dziewicy; czcząc zaś narodziny naszego Zbawiciela obchodzimy też i nasze narodzenie się do nowego życia.

Przyjście bowiem Chrystusa daje początek ludowi chrześcijańskiemu, a narodziny Tego, który jest Głową tego ludu, są też i narodzinami ciała.

Wprawdzie każdy z powołanych ma swoje odrębne miejsce w tym ciele, a z biegiem czasu powstają wciąż nowe pokolenia dzieci Kościoła, to jednak wszyscy wierni, jako całość, wywodzą się z jednych źródeł chrzcielnych: wszyscy oni są współukrzyżowani z Chrystusem w Jego męce; z Nim w zmartwychwstaniu razem wskrzeszeni, a we wniebowstąpieniu umieszczeni po prawicy Ojca; tak też i w tych narodzinach są w Nim wespół zrodzeni.

Ktokolwiek bowiem z wierzących w jakiejkolwiek części świata zostaje odrodzony w Chrystusie, w tymże narodzeniu staje się nowym człowiekiem i zerwane są dla niego więzy łączące go dotychczas ze skażonym pokoleniem, z którego się wywodził. Jego pochodzenie nie jest już ziemskie, z ziemskiego ojca, lecz jest wszczepiony w Zbawiciela. On stał się Synem Człowieczym, abyśmy mogli stać się synami Bożymi. Gdyby się bowiem nie uniżył i nie zstąpił do nas, nikt z nas nie byłby w stanie o własnej mocy wznieść się ku Niemu.

I już sama wielkość i wspaniałość udzielonego nam daru wymaga z naszej strony godnego jej uczczenia. Apostoł nas poucza, że otrzymaliśmy nie ducha tego świata, lecz Ducha, który jest z Boga, abyśmy poznali dobra, jakimi Bóg nas obdarzył. A nie inaczej godnie Go uczcimy, jak tylko składając Mu w darze to, co On nam ofiarował.

A cóż bardziej odpowiedniego dla uczczenia dzisiejszego święta moglibyśmy wydobyć ze skarbca hojności Pańskiej - jak pokój - pierwszy dar zwiastowany przez chór anielski przy narodzeniu Pana? Albowiem to pokój rodzi synów Boga, ożywia miłość i stwarza jedność. On jest odpocznieniem świętych i zaciszem wieczności. Jego dziełem dobroczynnym jest to, że odrywa ludzi od świata, a łączy ich z Bogiem.

Ci więc, "którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili", niech złożą Ojcu w darze zgodę i jedność synów wprowadzających pokój. Niech wszyscy synowie przybrani stają się podobni do Tego, który jest Pierworodnym nowego stworzenia. Przyszedł On na świat nie po to, aby czynić swoją wolę, ale wolę Tego, który Go posłał. Bo łaską Ojca zostali przyjęci do dziedzictwa nie skłóceni i poróżnieni między sobą, ale jedno czujący i jedno miłujący. Ci, którzy zostali odrodzeni na obraz Chrystusa, powinni w Nim być jednego ducha.

Narodziny Pana to narodziny pokoju. Bo tak mówi Apostoł: "On jest naszym pokojem, On, który obie części ludzkości uczynił jednością"; bo czy to Żydzi, czy poganie, "przez Niego w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca".