Kim jesteśmy? Czyż nie nazywamy się pasjonistami, to znaczy zakonnikami męki Jezusa Chrystusa? Tak, z pewnością taka jest nasza nazwa. I aby wszystko było odpowiednie do tej nazwy, ubieramy się w czarny habit na znak żałoby, a na piersiach nosimy znak z tytułem męki Jezusa Chrystusa, prawie demonstrując w ten sposób naszą dewizę i nasz symbol. Wszystko to jasno wam pokazuje, kochani, że nasze Zgromadzenie różni się od innych właśnie wyznawaniem szczególnego przywiązania, specjalnego nabożeństwa do tajemnicy męki Bożego Odkupiciela. Dodajmy, że od nas wszystkich przy profesji wymaga się oprócz trzech ślubów właściwych dla każdego zgromadzenia jeszcze jednego, w którym obiecujemy Bogu szerzyć gorliwie w sercach wiernych nabożeństwo do umęczonego Jezusa. I to również wyraźnie wskazuje, że takie nabożeństwo jest dla nas charakterystyczne, jest naszym znakiem, stanowi szczególny cel naszego Zgromadzenia. Myśl o utworzeniu tej nowej Kongregacji w Bożym Kościele powziął nasz święty Ojciec i Założyciel, chcąc zrealizować gorące pragnienie swego serca, aby ujrzeć jakieś wynagrodzenie za miłość, jaką okazał nam Jezus Chrystus, który tak wiele za nas wycierpiał.

I Pan dał wam, umiłowani, to powołanie, co jest wyraźnym znakiem, że chce, abyście napełnili się tym duchem, i oczekuje od was tego szczególnego nabożeństwa. Czy widzicie tam Jezusa Chrystusa, naszego Pana, podążającego wraz ze swoimi uczniami do Ogrodu Oliwnego? Wszedłszy do tego ogrodu, odprawia wszystkich i wybiera jedynie trzech, by udali się z Nim dalej, w głąb, i tam stali się świadkami i towarzyszami Jego strasznej agonii. Czy widzicie również tam, na Kalwarii, jak wybiera tylko Jana, by uczynić go uczestnikiem swojego ostatniego świadectwa miłości i powierzyć mu swoje ostatnie bolesne westchnienia? Oto właśnie, dzieci, jak wygląda nasze powołanie; oto zadanie, do którego wypełniania - nie tylko wśród chrześcijan, ale także wśród zakonników - zostaliśmy wezwani: dotrzymywać szczególnego towarzystwa umęczonemu Jezusowi, być bliżej niż inni u boku Ukrzyżowanego, by bardziej zasmakować goryczy Jego męki, by z większą serdecznością współczuć Mu w cierpieniach, by mocniej i skuteczniej być ogrzanymi Jego świętą miłością.

Jeśli to wszystko nie ulega wątpliwości, to widzicie, jakie są tego słuszne konsekwencje. Skoro w istocie naszym obowiązkiem jest dotrzymywać towarzystwa umęczonemu Jezusowi, współczuć Mu w Jego cierpieniu i czcić Jego mękę, skoro do nas należy w sposób szczególny napełnić się tym nabożeństwem i posiąść umiejętność rozmiłowywania w niej innych, to jasno stąd wynika, że jesteśmy zobowiązani używać środków właściwych i koniecznych, aby osiągnąć wyżej określony cel. Ale jakiż można wskazać skuteczniejszy środek poza modlitwą? Modlitwą opartą na ustawicznym rozważaniu tej wielkiej tajemnicy Boga, który cierpiał i umarł z miłości do nas? Oto, moi umiłowani, słuszna konsekwencja naszego powołania. Bóg powołał nas, abyśmy byli pasjonistami, musimy więc z całą gorliwością starać się być prawdziwymi czcicielami Męki Pańskiej, bliskimi towarzyszami umęczonego Jezusa, szczerymi i żarliwymi miłośnikami Ukrzyżowanego. I dlatego trzeba, abyśmy się modlili o światło, dzięki któremu możemy poznać głębokie tajemnice zamknięte w męce Jezusa Chrystusa i wydobyć z nich to, co jest zdolne rozgrzać nasze serca świętą miłością.