Najpierw Pan pyta o to, o czym dobrze wiedział, i pyta Piotra nie jeden raz, lecz po dwakroć i trzykroć, czy on Go miłuje. I słyszy Pan od Piotra trzykrotne wyznanie miłości, i po trzykroć poleca Piotrowi, aby pasł Jego owce.

Trzykrotnemu zaparciu się Pana odpowiada trzykrotne wyznanie, bo miłość ma teraz przemówić tam, gdzie przedtem przemawiał lęk, a słowa mają być nie mniej dobitne w obliczu życia, niż przedtem były w obliczu zagrażającej śmierci. A pasienie owiec Pana ma być dowodem miłości, tak jak dowodem lęku było zaparcie się pasterza.

Ci, którzy pasą owce Chrystusa tylko dla siebie, a nie dla Niego, okazują, że kochają nie Jego, lecz samych siebie. To przed nimi ostrzega po trzykroć Chrystus, nad nimi boleje Apostoł, że szukają własnego pożytku, a nie Jezusa Chrystusa.

Bo cóż innego mogą znaczyć te słowa Pana: "Miłujesz Mnie? Paś owce moje". To znaczy: jeśli Mnie miłujesz, to nie myśl o sobie, lecz o moich owcach. Paś je jako moje, a nie jako swoje; szukaj w nich chwały mojej, a nie swojej własnej; własności mojej, a nie twojej; pożytku mojego, a nie twego. Jeśli zaś nie będziesz tak czynił, to się zaliczysz do tych, którzy mają przyjść w dniach ostatnich, do owych ludzi samolubnych i występnych, bo miłujących tylko samych siebie.

Ci, którzy pasą owce Chrystusa, nie powinni być samolubni, ponieważ owce nie należą do nich, lecz do Pana.

Mają się wystrzegać tego występku, którym jest szukanie własnej korzyści, a nie Jezusa Chrystusa, i wykorzystywania do własnych celów owiec, za które Chrystus przelał swoją krew.

Miłość Chrystusa powinna gorzeć w duszy pasterza tak wielkim płomieniem, by w nim zagasł naturalny lęk przed śmiercią. Bo chociaż pragniemy być z Chrystusem, to jednak boimy się umierania. Ale niech moc miłości przezwycięży w nas gorycz śmierci dzięki Temu, który jest naszym życiem i który zechciał umrzeć za nas.

Gdyby śmierć nie była tak gorzka, ale lekka, to i chwała męczenników nie byłaby tak wielka. Dobry Pasterz dał swoje życie za owce, a spośród nich wybrał sobie tak wielu męczenników. O ileż więc bardziej powinni aż do śmierci walczyć za prawdę i aż do rozlewu krwi przeciwstawiać się grzechowi ci, którym Pan powierzył pieczę nad owcami i ustanowił ich nauczycielami i pasterzami.

I czyż nie jest oczywiste, że za przykładem Pasterza i Jego śladami mają iść pasterze i Jego się trzymać, tym bardziej że tak wiele owiec to uczyniło? Bo pod jednym Pasterzem w jednej owczarni także i pasterze są owcami. Albowiem Pan uczynił wszystkich swoimi owcami i umarł za wszystkich, a nawet sam się stał Owcą, by za wszystkich móc cierpieć.