WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:




Menu:

Internetowa Liturgia Godzin

Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

4 grudnia
Święty Jan Calabria, prezbiter

Zobacz także:

Jan urodził się 8 października 1873 roku w Weronie, we Włoszech, jako najmłodsze z siedmiorga dzieci ubogiej, pobożnej rodziny. Jego ojciec był szewcem, a matka - służącą. Chodził do parafialnego przedszkola i parafialnej szkoły ludowej. Później uczył się eksternistycznie w gimnazjum, które działało przy seminarium. Od dzieciństwa pragnął zostać kapłanem. Ubóstwo i przedwczesna śmierć rodziców opóźniło realizację jego planów. Musiał ponadto przerwać naukę w trzeciej klasie, ponieważ został powołany do wojska. Zatrudniono go w szpitalu. Wyróżniał się dobrocią i pobożnością, dzięki niemu wielu jego współtowarzyszy i przełożonych zbliżyło się do wiary katolickiej.

Święty Jan Calabria Po skończeniu służby wojskowej wstąpił do seminarium, a w wieku 23 lat rozpoczął studia teologiczne. Już jako student pomagał sierotom i chorym. W 1898 roku, wraz z grupą kleryków i osób świeckich, założył Pobożne Stowarzyszenie Opieki nad Ubogimi Chorymi. Trzy lata później, w dniu 11 sierpnia 1901 roku, przyjął święcenia kapłańskie. Przez pierwszych 6 lat posługi pracował jako duszpasterz w parafii św. Stefana w Weronie, zajmując się nadal ubogimi, chorymi i opuszczonymi. W 1907 roku został wikariuszem przy kościele św. Benedykta, gdzie szczególną opieką duszpasterską otoczył żołnierzy. Tu także w dniu 26 listopada tego samego roku założył Dom dla Dobrych Chłopców, który dał początek zgromadzeniu Ubogich Sług Bożej Opatrzności. Instytut wspomagał sieroty i ubogie dzieci, a także ludzi starych i chorych. Wkrótce powstały nowe domy na terenie całych Włoch, a później także za granicą. Papież Pius XII zatwierdził je oficjalnie w dniu 25 kwietnia 1949 roku.
Wcześniej, bo już w 1910 roku Jan założył żeńską gałąź zgromadzenia Ubogich Służebnic Bożej Opatrzności (w dniu 25 grudnia 1981 roku otrzymało ono zatwierdzenie papieskie). Włączył też w duszpasterską i charytatywną działalność Kościoła osoby świeckie, zakładając w 1944 roku Rodzinę Braci Eksternistów (zwanych niekiedy Braćmi Zewnętrznymi).
Bliska mu była także działalność ekumeniczna. Utrzymywał braterskie stosunki z protestantami, wyznawcami Kościoła prawosławnego i Żydami. Dzięki swej dobroci i mądrości był wielkim autorytetem i osobą niezwykle poważaną w wielu środowiskach ówczesnej Europy. Zwracali się do niego z prośbą o pomoc i radę duchowni i świeccy. "Każda chwila jego życia była realizacją wspaniałego hymnu św. Pawła o miłości" - napisała o Janie Calabrii w liście do papieża Pawła VI pewna Żydówka, lekarka, którą święty ukrył w przebraniu siostry zakonnej w jednym z domów zgromadzenia, by ratować ją przed prześladowaniami ze strony Niemców hitlerowskich.
W swej pracy wychowawczej Jan kierował się wspaniałym przykładem św. Jana Bosko, wielkiego wychowawcy i opiekuna młodzieży. Od niego uczył się pokornej służby ubogim dzieciom.
Zmarł 4 grudnia 1954 roku. Przed śmiercią ofiarował swe życie Bogu za papieża Piusa XII, który wiele wycierpiał z powodu nieprawdziwych oskarżeń. W dniu 17 kwietnia 1988 r. św. Jan Paweł II beatyfikował Jana Calabrię w Weronie. On też włączył ks. Jana do grona świętych w dniu 18 kwietnia 1999 roku.



Ostatnia aktualizacja: 06.12.2023


Ponadto dziś także w Martyrologium:
W Pecs (Pięciu Kościołach), na Węgrzech - św. Maura, biskupa. Wychował się w opactwie św. Marcina na Górze Panońskiej. W roku 1036 powołano go na stolicę biskupią. Był autorem pism hagiograficznych. Zmarł w roku 1070.

W Parmie, we Włoszech - św. Bernarda, kardynała i biskupa. Mając 25 lat wstąpił do walumbrozjanów. Wybrano go tam opatem, a później generałem Zakonu. Rządził roztropnie, co zwróciło na niego uwagę Urbana II. Papież mianował go kardynałem i wysłał do Lombardii jako swego legata. W wielu włoskich krajach przywrócił wówczas pokój, a w Parmie, gdzie zrazu doznał wielu przykrości, obrano go biskupem. Potem wziął udział w dramatycznych negocjacjach między Paschalisem II a Henrykiem V. Wezwany przez margrabinę Matyldę, asystował przy jej śmierci. Towarzyszył także nowemu papieżowi oraz cesarzowi Lotarowi w drodze do Rzymu. Wróciwszy do Parmy, poczuł zbliżający się koniec. Wezwał wówczas mnichów z ukochanego przez siebie opactwa w Cavannie i w ich obecności zmarł. Stało się to w roku 1133.

oraz:

św. Annona z Kolonii, biskupa (+ 1075); św. Feliksa z Bolonii, biskupa (+ ok. 432); św. Maruty, biskupa (+ ok. 420); św. Osmunda z Salisbury, biskupa (+ 1099); św. Teofanesa (+ 780)

Wyślij do nas maila
STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

 Teksty Liturgii Godzin:
© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum

Opracowanie i edycja - © Copyright by ILG