A wczora z wieczora
z niebieskiego dwora
przyszła nam nowina:
Panna rodzi Syna.

Boga prawdziwego
nieogarnionego,
za wyrokiem Boskim
w Betlejem żydowskim.

Pastuszkowie mali
w polu wtenczas spali,
gdy Anioł z północy
światłość z nieba toczy.

Chwalę oznajmując,
szopę pokazując,
gdzie Panna z Dzieciątkiem,
wołem i oślątkiem.

I z Józefem świętym
nad Jezusem małym,
chwalą Boga tego,
dziś narodzonego.

Natychmiast pastuszy
spieszą z całej duszy,
weseli bez miary
niosą z sobą dary.

Chcąc widzieć Pana,
oddali barana,
na kozłowym rogu
krzyczą chwałę Bogu.

Mądrości druhowie,
z daleka Królowie,
pragną widzieć swego
Stwórcę przedwiecznego.

Dziś Mu pokłon dają,
w ciele oglądają.
Każdy się dziwuje,
że Bóg nas miłuje.

Witaj, Królu nowy,
Synu Dawidowy,
Ty nas masz wybawić
i w niebie postawić.