Internetowa Liturgia Godzin


Z dzieła bł. Jana Dominici, biskupa, O Bożej miłości
(Capp. 39-40: ed. A. Ceruti, Bologna 1889, pp. 464-474)

Miłość zaś jest największa

Wiara i nadzieja mają swoją podstawę tylko w ludziach, miłość zaś w Bogu; wiara może góry przenosić, miłość zaś góry i niebo, i ziemię stwarza; wiara zachęca stworzenia, aby pilnie usiłowały dążyć do raju - miłość prosi Boga, by jak płomień zstąpił na ziemię, tak aby człowiek drogą Jego miłości mógł dojść do nieba.
Wiara mówi: służ, człowieku, Bogu twojemu, tak jak się należy, a miłość: Ty, Boże, stań się człowiekiem i służ człowiekowi, bo jest Ci winien więcej, niż posiada. Wiara mówi: pukaj, człowieku, do nieba, by ci otworzono. A miłość: rozedrzyj, Boże, niebo, aby się otwarło dla człowieka. Wiara uczy człowieka umierać dla miłości Boga, miłość zaprasza Boga, aby jako Bóg umarł dla człowieka i jako człowiek dla Boga swego. Wiara człowiekowi ukazuje Boga z daleka, miłość przyprowadza człowieka do Boga i jak Boga czyni człowiekiem, tak człowieka czyni Bogiem.
Wiara to pani, ale tam tylko panuje, gdzie nie mamy miasta trwałego, lecz przyszłego wyglądamy: miłość zaś jest władczynią nieba i ziemi. Wiara jest rolnikiem, miłość obywatelem. Wiara jest władczynią wielu niskich stworzeń, miłość - aniołów. Wierze podlegają słudzy, miłości - synowie, święci i umiłowani.
Rozważ to dobrze. Gdyby na Słońcu istniał świat podobny do naszego, cóż by go oświecało, ogrzewało, rozweselało, kto by nim kierował? Bynajmniej nie tylko promienie, ale sama jego istota, gdyż Słońce cały ów świat zawierałoby w swojej istocie.
Nasz świat natomiast oświeca, ogrzewa, rozwesela i kieruje nie samo przez się - nie może bowiem przyjść do nas - ale swoimi promieniami, które do nas wysyła. Przyczyną więc, dla której słońce dokonuje tego wszystkiego za pomocą swych promieni, jest to, że samo przybyć do nas nie może. Tak samo i jeszcze bardziej myśl o Bogu.
Ojciec niby słońce rodzi swój promień, czyli Słowo odwieczne i istotowe. Ojciec i Słowo, niby słońce i promień, wytwarzają substancjalny żar, to jest Ducha Świętego tak, że owo Boskie Słońce jest mocą, światłem i ogniem; Ojcem, Synem i Duchem Świętym; mocą, prawdą i miłością; Bogiem jednym i trzema Osobami. A także: całe to Boskie Słońce jest mocą, całe światłem, całe płomieniem. Nie trzy moce, lecz jedna; nie trzy światła, lecz jedno; nie trzy ognie, lecz jeden.
Niemniej jednak powstaje tu mała wątpliwość. Powiedziano, że my wszyscy jesteśmy w Bogu, Bóg zaś jest Miłością. Może się zatem wydawać, że wszyscy jesteśmy w miłości, tak jak wszyscy jesteśmy w prawdzie i wszyscy jesteśmy w prawdziwej mocy. To zaś nie jest prawdą, gdyż niewielu tylko trwa w miłości, a przeciwnie: wielu w błędzie i kłamstwach, jak również wielu jest słabych i dotkniętych ułomnościami.
Odpowiem najpierw za pomocą przykładu: wiele ryb jest wystawionych na słońce, ale ponieważ pokryte są wodą, więc się nie zagrzewają; wielu niewidomych przebywa w świetle, a jednak nie widzą; w wielu naczyniach zawarty jest pokarm, ale nikt go nie spożywa. Widzisz więc, że do tego, by uczestniczyć w skutecznej mocy zawartej w jakimś miejscu, nie wystarczy w tym miejscu być, jeśli się nie posiada należytej dyspozycji. Chory nie odnosi pożytku z jedzenia, umarły włożony do ognia nie odbiera wrażeń gorąca. Choćby nawet kto stanął w słońcu, ale kazał się bez przerwy polewać lodowatą wodą, nie zagrzeje się, ale będzie ciągle trząsł się z zimna.
Tak samo i my, chociaż postawieni jesteśmy w boskim ogniu - który nie ciało ogrzewa, ale rozpłomienia duszę - żadnego pożytku stąd nie odniesiemy, jeśli nie przestanie padać nam na duszę grad ciała, lód świata; jeśli dąć nie przestanie wiatr różnych pokus. Z tego, cośmy powiedzieli, wynika, że konieczną jest rzeczą mieć duszę od wszystkiego oderwaną, a wówczas - jak mówi psalmista - nie będzie nikogo, kto od jego żaru się uchronił.



Autor: bł. Jan Dominici, prezbiter
Tytuł: O Bożej miłości
Źródło: Capp. 39-40: ed. A. Ceruti, Bologna 1889, pp. 464-474
Temat: Miłość zaś jest największa
Dział LG: Teksty własne - Czerwiec
Obchód: 10.06. - bł. Jana Dominici, prezbitera (OP)
Strony: Teksty własne Polskiej Prowincji Dominikanów - czerwiec-lipiec, s. 23


© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum