WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:




Menu:

Internetowa Liturgia Godzin

Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

13 listopada
Święty Mikołaj I Wielki, papież

Zobacz także:

Święty Mikołaj I Wielki
Jak to bywa prawie ze wszystkimi papieżami pierwszych wieków chrześcijaństwa, niewiele wiemy o młodości Mikołaja. Urodził się prawdopodobnie ok. 820 r. w Rzymie i pochodził ze znakomitej rodziny urzędnika miejskiego Teodora. Można też spotkać informację, że pochodził ze starożytnego rzymskiego rodu Contich i był krewnym papieża Leona IV. W dokumentach pojawia się dopiero jako duchowny Kościoła w Rzymie. Papież Sergiusz II wyświęcił go na subdiakona, a św. Leon IV na diakona. Szczególne zaufanie okazywał Mikołajowi papież Benedykt III, wysyłając go w różnych misjach i poselstwach. Po jego śmierci Mikołaj został wybrany papieżem i w obecności cesarza Ludwika II otrzymał święcenia kapłańskie oraz sakrę biskupią. Następnego dnia, 25 kwietnia 858 r., odbyła się w bazylice św. Piotra jego uroczysta koronacja, bodajże pierwsza w dziejach papiestwa. Od tego pontyfikatu przez ponad 1000 lat (bo aż do 1965 r., kiedy Paweł VI z niej zrezygnował) potrójna korona - tiara była symbolem papiestwa. Trzy diademy oznaczały papieską władzę niebiańską, ziemską i nad czyśćcem. W dwa dni po koronacji Mikołaj złożył wizytę oficjalną cesarzowi w jego pałacu rzymskim. Cesarz dla okazania papieżowi szczególnej czci wyszedł mu naprzeciw i prowadził mu konia, co było wydarzeniem bez precedensu.
Pierwszym aktem nowego papieża było połączenie unią personalną biskupstwa Bremy z metropolitą Hamburga. Ponowił także nadany św. Oskarowi i jego następcom na stolicy hamburskiej przywilej legata papieskiego na obszar Danii, Szwecji i Pomorza. Na rok przed wyborem papieża Mikołaja I, na cesarza wschodniego wpłynął Focjusz, naciskając, by cesarz deponował z urzędu patriarchę Konstantynopola św. Ignacego. Jego miejsce zajął właśnie Focjusz. Na wiadomość, że papieżem został wybrany Mikołaj, patriarcha Konstantynopola Focjusz wysłał do niego delegację z doniesieniem, jakoby św. Ignacy dobrowolnie zrezygnował. Papież wolał jednak sprawę zbadać dokładnie. Kiedy przekonał się, że Focjusz objął patriarchat nielegalnie, obarczył go karami kościelnymi. Stało się to bezpośrednią przyczyną do zerwania z Rzymem. Focjusz posunął się do tego, że zwołał synod, na którym rzucił klątwę na papieża.
Konflikt z Konstantynopolem zaostrzyła jeszcze tzw. "sprawa bułgarska". Św. Borys, król Bułgarów, który przyjął chrzest z Konstantynopola, by uniezależnić się od cesarstwa, zwrócił się do papieża z prośbą o misjonarzy oraz o wyjaśnienie pewnych kwestii. W odpowiedzi na to papież wysłał w roku 867 głośne Odpowiedzi na pytania Bułgarów, w których złagodził wiele zbyt twardych ustaw Kościoła bizantyńskiego.
Nie mniej stanowczy okazał się papież w sporze z królem Lotarem II, bratem cesarza niemieckiego, od którego imienia przyjęła się nazwa obecnej Lotaryngii. Władca ten był zaślubiony z księżniczką burgundzką, Teutbergą, ale zakochał się w konkubinie, Waldradzie. Dla pozbycia się prawej małżonki oskarżył ją przed papieżem o zdradę. Odbyty sąd wykazał jednak niewinność Teutbergi. Rozgniewany król zażądał ponownego sądu formalnego. Nieszczęsna małżonka, wymęczona torturami, przyznała się do niepopełnionej winy. Metropolici Kolonii i Trewiru stanęli po stronie króla. Również synody w roku 860 i 862 uznały małżeństwo króla z Teutbergą za nieważne. Papież wysłał więc swoich delegatów dla zbadania sprawy. Lotar jednak zdołał ich przekupić i zastraszyć. Na wiadomość o tym papież zdegradował zarówno legatów, jak i wspomnianych wcześniej metropolitów. Pierwsze małżeństwo uznał za ważne, a Waldradzie wyznaczył kanoniczną pokutę. Teutberga powróciła na zamek. Kiedy jednak Lotar ponownie rozpoczął współżycie z Waldradą, papież rzucił na króla klątwę.
Kiedy metropolita Reims, Hinkmar, bez kanonicznego powodu złożył z urzędu biskupa Soissons, ten odwołał się do papieża. Papież unieważnił wyrok metropolity. Mikołaj usunął z urzędu metropolitę Rawenny, kiedy ten samowolnie zaczął łamać rozporządzenia papieskie. Kiedy jednak uznał swoją winę, papież zdjął z niego kary kościelne. Polecił jednak przy tym, żeby metropolita postępował roztropniej ze swoimi sufraganami oraz by duchowieństwa nie obciążał zbytnio świadczeniami fiskalnymi. Za pontyfikatu Mikołaja I święci Cyryl i Metody w 863 r. dokonali chrystianizacji Moraw.
Mikołaj był mężem modlitwy. Okazywał szczególną wrażliwość na sprawy Boże i na niedolę bliźnich. Sprawiedliwość była jego naczelnym hasłem. Okazał się także doskonałym administratorem. Dla męstwa i odwagi, z jaką piętnował grzechy możnych, nazwano go "drugim Eliaszem". Był zdania, że papież posiada władzę bezpośrednio od Pana Boga i że jest odpowiedzialny za cały rodzaj ludzki, dlatego nie ma większej władzy niż papieska. Za rządów Mikołaja I w Europie panowali władcy reprezentujący o wiele skromniejszy od niego wymiar osobowy. Dlatego papież miał najwyższy autorytet, a przy tym uważał się zawsze za sługę Boga, który odpowiadać będzie za powierzone sobie przewodzenie Kościołowi Chrystusa.
Mikołaj I zmarł w Rzymie 13 listopada 867 r. i został pochowany w bazylice św. Piotra. Opłakiwały go rzesze wiernych, a zwłaszcza ubodzy. Pamiętali jego dobroć, bo papież w kazaniach wzywał możnych do hojnej jałmużny, aby nikt w Rzymie nie musiał cierpieć głodu.
Chociaż jego pontyfikat trwał tylko 9 lat, to trwale zmienił papiestwo i wyznaczył wzorce dla papieży następnych wieków. Mikołaj jako pierwszy sformułował pogląd, że papież jest zastępcą Chrystusa na ziemi oraz że sprawując władzę i opiekę nad całym Kościołem, jest wolny i niezależny od władzy świeckiej. Przekonał współczesnych, że papieskie dyspozycje obowiązują zarówno świeckich, jak i duchownych. Są one ostateczne i niezmienne, a synody należy traktować tylko jako organy wykonawcze papieskich poleceń. Potomni nadali mu tytuł Wielkiego.


Więcej informacji:

Kliknij tutaj - książka w księgarni Gloria24.pl
Kliknij tutaj - książka w księgarni tolle.pl
Kliknij tutaj - płyta CD Audio / MP3, audiobook
Kliknij tutaj - strona w Internecie

Poczet papieży
Św. Mikołaj I Wielki
Andrzej Grajewski
Mikołaj I Wielki - pierwszy koronowany
liturgia.pl
Papieski herb bez tiary
 
John W. O'Malley SJ
Historia papieży

Kalikst I był niewolnikiem, Pius IX szlachcicem, Pius XII arystokratą, a jego następca Jan XXIII, wychował się na wsi. Wielu papieży w chwili wyboru nie miało żadnych święceń. Pochodzili z Włoch, Grecji, Syrii, Hiszpanii, Francji, Niemiec i Holandii. Tylko jeden był Anglikiem, jeden Polakiem. Grono następców świętego Piotra, których pontyfikaty uznajemy za ważne, obejmuje przeszło dwustu sześćdziesięciu papieży. Brali oni udział w największych dramatach dwutysiącletniej historii świata zachodniego, a w niektórych wydarzeniach odegrali kluczowe role. Autor pisze zarówno o zaletach, jak i przywarach bohaterów książki. Przedstawiając fakty, zręcznie pokazuje, jak instytucja papiestwa stopniowo dochodziła do swego obecnego kształtu, i obala mity narosłe wokół jej historii
praca zbiorowa
Poczet papieży

Chronologiczny leksykon papieży przedstawia życiorysy i dokonania zwierzchników Kościoła od pierwszych biskupów gmin chrześcijańskich do papieża Benedykta XVI. Noty biograficzne uzupełniają portrety, ilustracje dzieł sztuki i architektury, słowniczek terminów teologicznych i alfabetyczny układ postaci.
Josef Gelmi
Mały leksykon papieży

Podręczny i napisany przystępnym językiem, przybliża jedynie najbardziej istotne fakty z życia kolejnych papieży.
Piotr Nowak
Jak wybierano papieży. Konklawe

To zwięzłe spojrzenie na niejednokrotnie burzliwe dzieje wyborów papieży na przestrzeni wieków oraz zmiany, jakie zachodziły w ich zasadach. Autor spośród wszystkich biskupów Rzymu wybrał sylwetki tych, którzy mieli znaczący wpływ na zmianę zasad, jakimi kierowali się wyborcy nowego pasterza Kościoła powszechnego.

Ostatnia aktualizacja: 31.10.2013


Ponadto dziś także w Martyrologium:
W Tours - św. Brychcego (Brycjusza), który był następcą św. Marcina. Ongiś czczono go także u nas.

W opactwie Fleury - św. Abbona, opata. Był jednym z najbardziej uczonych ludzi swego czasu. Zginął w roku 1004, zraniony włócznią w czasie zamieszek, jakie wybuchły między mnichami, Francuzami a Gaskończykami.

oraz:

św. Alojzego Versiglia, biskupa (+ 1930); świętych męczenników Antonina, Zebinasa, Germana i Mannaty (+ 308); świętych męczenników Arkadiusza, Paschazego, Probusa i Eutychiana (+ 437); św. Augustyny Pietrantoni (+ 1894); św. Dydaka, zakonnika (+ 1463); św. Eugeniusza z Toledo, biskupa (+ 657); św. Homobona z Cremony (+ 1197); św. Kaliksta Caravario, prezbitera i męczennika (+ 1930); św. Mitriusa, męczennika (+ ok. 300); świętych męczenników Walentego, Solutora i Wiktora (+ III/IV w.)

Wyślij do nas maila
STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

 Teksty Liturgii Godzin:
© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum

Opracowanie i edycja - © Copyright by ILG