WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:




Menu:

Internetowa Liturgia Godzin

Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

7 listopada
Święci zakonnicy
Izrael, Walter i Teobald

Zobacz także:

Krypta w kościele w Le Dorat z relikwiami świętych Izraela i Teobalda
Izrael z Limousin, urodzony w 950 r. w rodzinie szlacheckiej, został przeznaczony przez rodziców do stanu duchownego. Został kanonikiem w klasztorze Le Dorat (departament Haute-Vienne w środkowej Francji), gdzie pełnił funkcję kierownika szkoły klasztornej. Był nauczycielem Teobalda i Waltera. W 994 r., w czasie epidemii dżumy, osobiście pielęgnował chorych i grzebał zmarłych. Zmarł 22 grudnia 1014 roku otoczony sławą wielkiej świętości. Wkrótce do jego grobu zaczęły ciągnąć pielgrzymki. Zachowała się pamięć o licznych cudach.
Teobald urodził się w 990 r., w rodzinie rolniczej, w pobliżu klasztoru Le Dorat, gdzie pobierał nauki. Z pokory nie przyjął święceń kapłańskich i pozostał diakonem. Był troskliwym kustoszem kościoła kolegialnego św. Piotra w Le Dorat. Zmarł w opinii świętości 6 listopada 1070 r. i został pochowany obok św. Izraela. 27 stycznia 1130 r. relikwie obu świętych zostały umieszczone w krypcie nowej kolegiaty w Le Dorat.
Walter z L'Esterp z kolei wsławił się jako wybitny opat tego klasztoru. Przez otoczenie już za życia uważany był za człowieka szczególnej świętości. Prowadził bardzo ascetyczne życie i był hojny w udzielaniu jałmużny. Papież Wiktor II dał mu przywilej nakładania ekskomuniki i zwalniania z niej grzeszników okazujących skruchę. Przez siedem ostatnich lat życia był niewidomy, co znosił z wielką cierpliwością i pokorą. Zmarł w 1070 roku, tym samym co Teobald.

Ostatnia aktualizacja: 31.10.2013


Ponadto dziś także w Martyrologium:
We Florencji - bł. Antoniego Baldinucci. Syn pisarza i historyka sztuki, wcześnie wstąpił do jezuitów. Z uwagi na słabe zdrowie kilka razy zmuszony był przerwać studia. Mimo to od roku 1695 aż po śmierć niestrudzenie pracował jako misjonarz ludowy w okolicach Frascati i Viterbo. Wykład wiary łączył z procesjami pokutnymi i nabożeństwami do Matki Najświętszej, Ucieczki grzeszników. Jej obraz stale woził ze sobą. Prowadził także rekolekcje dla kapłanów i zakładał stowarzyszenia religijne, zwłaszcza sodalicje mariańskie. Zmarł w Pofi w roku 1717. Ciało przeniesiono do Florencji.

W Vicobellignano, we Włoszech - bł. Wincentego Grossi, założyciela sióstr-córek oratorium. W roku 1869 został kapłanem i odtąd pracował na najtrudniejszych placówkach, które mu kolejno powierzano. Dla zorganizowania pomocy w pracy parafialnej założył zgromadzenie, wspomniane przed chwilą. Zmarł w roku 1917. Beatyfikował go w roku 1975 Paweł VI.

oraz:

bł. Achillesa, biskupa (+ 312); św. Florencjusza ze Strasburga, biskupa (+ ok. 600); św. Herkulana z Perugii, biskupa i męczennika (+ ok. 549); świętych męczenników Hierona, Nikandra i Hezychiusza (+ III w.); świętych męczenników Melazypa, Antoniego i Karyny (+ IV w.); bł. Piotra z Ruffii, męczennika (+ 1365); św. Prosdocyma, biskupa (+ III w.); św. Rufusa, biskupa (+ IV w.)

Wyślij do nas maila
STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

 Teksty Liturgii Godzin:
© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum

Opracowanie i edycja - © Copyright by ILG