Magnus urodził sie prawdopodobnie w drugiej połowie VII wieku na terenie dzisiejszych Niemiec albo w Irlandii, historycy nie są co do tego zgodni. Nazywał sie Maginold, ale kiedy wsławił się licznymi cudami, nazwano go Magnus (z łaciny "wielki").
Kształcił się w Sankt Gallen (dziś Szwajcaria). Nazwa tego miejsca pochodzi od św. Galla (Gawła), irlandzkiego mnicha, ucznia św. Kolumbana Młodszego, który w 612 r. założył tu pustelnię. Nad jego grobem powstał w 720 r. klasztor benedyktyński.
Magnus opuścił klasztor i gnany pragnieniem pracy apostolskiej dla zbawienia dusz, udał się jako misjonarz w głąb Szwajcarii i do Niemiec, by tam nieść wiarę i naukę Chrystusa. Jego pierwszą placówką misyjną była Konstancja w Szwajcarii. Tu zostawił dla utrwalenia dzieła swojego ucznia, Teodora. Następnie udał się do Tozzo i do Füssen (Bawaria). Dla ułatwienia pracy misyjnej papież Stefan IV pozwolił mu na przyjęcie święceń biskupich (771).
Magnus wraz ze swoimi kapłanami i klerykami utworzył rodzaj zakonu. Pracę apostolską łączył z ascezą osobistą, na pół klasztorną. W Füssen pozostał do śmierci 6 września 772 r. W połowie IX w. na jego grobie wystawiono kościół pod jego wezwaniem. Tam też, na mocy dekretu metropolity Moguncji, odbyło się w roku 847 uroczyste przeniesienie jego relikwii.
W Szwajcarii, Szwabii, Tyrolu i Bawarii czczony jest jako jeden z Czternastu Wspomożycieli. Jest orędownikiem osób ukąszonych przez węże i żmije.

W ikonografii św. Magnus przedstawiany jest jako wędrowny misjonarz - w długich szatach, z czapką na głowie, z brodą. W ręku trzyma pastorał. Ukazywany jest także jako mnich w chwili, kiedy uzdrawia niewidomego. Przedstawiany jest także ze smokiem u stóp. Żywoty jego głoszą bowiem, że Magnusowi często pokazywał się szatan, by go odstraszyć od pracy misyjnej.