Iwo z Chartres przyszedł na świat ok. roku 1040 w pobliżu Beauvais (we Francji). Jego zamożni rodzice: Hugo z Auteuil i Ilmenberga dołożyli starań, by syn mógł otrzymać możliwie wysokie wykształcenie. Po ukończeniu szkoły w Beauvais Iwo udał się na dalsze studia do Paryża, a potem jeszcze do słynnego opactwa benedyktynów w Le Bec, w Normandii, gdzie za mistrza miał słynnego uczonego, bł. Lanfrancka (+ 1089), a za współucznia św. Anzelma (+ 1109), późniejszych prymasów Anglii w Canterbury.
Po zakończeniu studiów biskup Beauvais powołał Iwona na przełożonego opactwa kanoników regularnych św. Augustyna w Saint-Quentin. Na czele klasztoru stał przez 12 lat (1078-1090). Uczynił to opactwo ośrodkiem kultury i nauki. W 1090 roku został zdjęty z urzędu za symonię biskup Chartres, Gotfryd. Miejscowe duchowieństwo i lud obrało na jego miejsce Iwona. Król francuski Filip I ówczesnym zwyczajem wręczył mu pastorał na znak, że na jego wybór się zgadza. Ponieważ metropolita Sens, Richer, nie chciał udzielić Iwonowi sakry biskupiej (wskutek zamieszania wywołanego odwołaniem się Gotfryda do papieża), Iwo udał się do Rzymu dla wyjaśnienia sprawy. Papież bł. Urban II był wtedy w trakcie wojnie z cesarzem Henrykiem IV i musiał uciekać do Kapui. Tam udał się więc Iwo. Papież udzielił mu sakry biskupiej (1090).
Zaczęły się jednak nowe kłopoty. Na początku roku 1092 król francuski Filip wszedł w nieprawy związek małżeński z Bertrandą di Montfort (oboje byli zaślubieni innym osobom). Iwo przeciwko temu stanowczo zaprotestował i obłożył oboje klątwą kościelną. Król nakazał aresztować odważnego biskupa i więził go przez szereg miesięcy. Dopiero w 1104 roku król przyrzekł rozejść się z nielegalną małżonką. Na skutek tej obietnicy Iwo zwolnił króla i jego nałożnicę z ekskomuniki. Król wszakże pod naciskiem opinii musiał uwolnić Iwona z więzienia wcześniej. W roku 1095 Iwo witał papieża bł. Urbana II na ziemi francuskiej. W tym bowiem czasie papież udawał się do Clermont, by ogłosić pierwszą krucjatę do Ziemi Świętej. W 1100 roku uczestniczył Iwo w synodzie w Poitiers, któremu przewodniczył legat papieski. W 1107 roku witał w Chartres papieża Paschalisa II.
Pod koniec roku 1107 Iwo zwołał synod do Troyes, nie mógł już mu jednak przewodniczyć ze względu na stan zdrowia. Do końca pełnił obowiązki dobrego pasterza owczarni. Pożegnał ziemię dla nieba za panowania Ludwika VI Grubego 23 grudnia 1116 roku. Zaraz po śmierci diecezje Beauvais i Chartres zaczęły szerzyć jego kult. Papież św. Pius V zatwierdził teksty brewiarzowe dla kanoników regularnych św. Augustyna ku czci św. Iwona i ogłosił go ich współpatronem.
Iwo pozostawił ważną spuścizną literacką. Szczególnie istotne są jego listy, które pozwalają wejść w sytuację polityczną i religijną, jaka panowała za jego czasów. Dają nam one poznać również osobowość biskupa. Ujawnia się w nich jego niezłomny charakter oraz gorliwość o chwałę Bożą i dobro Kościoła Chrystusowego. Iwo wydał szereg cennych prac także z dziedziny prawa; prace te zjednały mu sławę największego prawnika w Kościele do czasów Dekretów Gracjana (1140). Dlatego Bossuet nazwał św. Iwona największym i najświętszym biskupem swoich czasów.