Diecezja drohiczyńska została ustanowiona przez św. Jana Pawła II 5 czerwca 1991 r. podczas Mszy świętej sprawowanej w Białymstoku. Powstała ona z części dotychczasowej diecezji pińskiej. Na mocy bulli Totus Tuus Poloniae Populus z 25 marca 1992 r. przyłączono do niej jeszcze 4 nowe dekanaty. Obecnie diecezja obejmuje obszar około 8 tys. km kwadratowych, zamieszkany przez ok. 260 tys. osób, w tym prawie 60 tys. wyznawców prawosławia. Diecezja podzielona jest na 11 dekanatów, obejmujących 98 parafii, w których pracuje ok. 250 księży diecezjalnych i ok. 20 zakonnych. Patronami diecezji są Najświętsza Maryja Panna, Matka Kościoła, oraz św. Kazimierz, królewicz.




Pasterzem diecezji jest bp Piotr Sawczuk; pomagają mu poprzedni ordynariusze, biskup-senior Antoni Pacyfik Dydycz OFMCap i biskup-senior Tadeusz Pikus. Katedrą diecezji jest kościół pw. Trójcy Przenajświętszej, wzniesiony przez jezuitów w XVII w. W czasie wojny i okupacji katedra została zdewastowana; przez pewien czas służyła wojskom sowieckim i niemieckim jako stajnia i strzelnica. Natomiast w Sokołowie Podlaskim znajduje się konkatedra pw. Niepokalanego Serca NMP.



Najważniejszym wydarzeniem w życiu młodej diecezji drohiczyńskiej była niewątpliwie wizyta św. Jana Pawła II 10 czerwca 1999 r. Ojciec Święty uczestniczył w Drohiczynie w nabożeństwie ekumenicznym. W swoim przemówieniu mówił m.in.:

"Droga Kościoła nie jest drogą łatwą" - napisał teolog prawosławny Paweł Evdokimov. Tam, gdzie wzmagają się podziały pośród uczniów Chrystusa, ranione jest Jego Mistyczne Ciało. Pojawiają się kolejne na dziejowej drodze Kościoła. A przecież Chrystus założył jeden jedyny Kościół i pragnie, aby takim był zawsze. Musimy więc wszyscy, stojąc u bram nowego okresu dziejów, uczynić rachunek sumienia z odpowiedzialności za istniejące podziały. Musimy przyznać się do popełnionych win i wybaczyć je sobie nawzajem. Otrzymaliśmy wszakże nowe przykazanie, przykazanie miłości wzajemnej, które ma swe źródło w miłości Chrystusa. Święty Paweł przynagla nas do tej miłości (por. Ef 5, 1-2). Miłość powinna nakłaniać nas do wspólnego przemyślenia przeszłości, by zdecydowanie i odważnie iść drogą ku jedności. Miłość jest jedyną siłą, która otwiera serca na słowa Jezusa i na łaskę Odkupienia. Jest jedyną siłą zdolną do tego, by nas skłonić do dzielenia się po bratersku tym wszystkim, czym jesteśmy i co mamy z woli Chrystusa. Ona jest potężnym bodźcem do dialogu, w którym słuchamy siebie i poznajemy siebie wzajemnie. Miłość otwiera na drugiego człowieka, stając się tym samym podstawą ludzkich relacji. Uzdalnia do przekraczania bariery własnych słabości i uprzedzeń. Oczyszcza pamięć, uczy nowych dróg, otwiera perspektywę prawdziwego pojednania, którego istotnym owocem jest wspólne dawanie świadectwa Ewangelii, tak bardzo potrzebnego współczesnemu światu.